Świadectwo energetyczne od 15 października 2009 roku jest obowiązkowym dokumentem dla każdego budynku i lokalu mieszkalnego podlegającego sprzedaży lub wynajmowi. Dla nowych budynków oddawanych do użytkowania od 1 stycznia 2009 roku świadectwo energetyczne jest dokumentem wymaganym do uzyskania pozwolenia na użytkowanie. Wg. Świadectwa energetycznego budynek lub lokal mieszkalny określany jest za pomocą trzech wskaźników EP, EK i EU.

Wskaźnik energii pierwotnej (EP) określa roczne zapotrzebowanie na nieodnawialną energię pierwotną na jednostkę powierzchni pomieszczeń o regulowanej temperaturze powietrza i wyrażany jest w kWh/m2rok. W zależności od rodzaju paliwa, wartość zapotrzebowania na energię końcową mnoży się przez współczynnik nakładu wytworzenia energii pierwotnej. Poszczególnym rodzajom paliw odpowiadają współczynniki nakładu pokazujące, na ile szkodliwe dla środowiska jest ich pozyskanie. I tak dla przykładu biomasa to 0,2, a elektryczność 3,0. Oznacza to, że nawet bardzo dobrze zaprojektowany dom ogrzewany elektrycznie jest uciążliwy dla środowiska, a budynek o dużych stratach ciepła i instalacjach o niskiej sprawności, ale opalany drewnem, będzie mniej uciążliwy.

Wskaźnik energii użytkowej (EU) świadczy o jakości konstrukcji budynku. Im mniejsza wartość EU, tym mniej ciepła tracimy przez przegrody zewnętrzne budynku. Projektowanie budynków energooszczędnych polega na osiągnięciu jak najniższej wartości zapotrzebowania na energię użytkową.

Wskaźnik energii końcowej (EK) opisuje nam ilość energii potrzebnej w domu po uwzględnieniu sprawności systemów ogrzewania i przygotowania ciepłej wody. Ilość energii końcowej (wskaźnik EK) może być nawet niższa od zapotrzebowania na energię użytkową (EU). Świadczy to o zastosowaniu, np. pompy ciepła jako źródła energii. W budynkach energooszczędnych obniża się bowiem wartość zapotrzebowania na energię użytkową i jednocześnie korzysta z odnawialnych źródeł energii.